Een wedstrijd in deze Coronatijden? Yannice deed het ons voor!
Yannice Argeerts: “Nadat zo goed als alle wedstrijden, inclusief mijn eerste Ironman 70.3 (Marbella) werden afgelast dit jaar, was het bang afwachten of de Natureman op 3 oktober (Var, Provence Frankrijk) wél zou doorgaan. Toen België in april-mei in volledige lockdown ging, was ik er dus bijna zeker van dat ook de Natureman niet plaats zou vinden en ik meer tijd zou hebben om te trainen. Er was nog veel werk aan de winkel. Na wat heen en weer mailen met de organisatie, bevestigden zij dat zij er alles aan zouden doen om het event te laten doorgaan. Zo gezegd, zo gedaan. 10 dagen voor de wedstrijd kreeg ik een mail dat we (coronaproof) zouden mogen starten! Heel blij maar vooral heel bang (waarom had ik meerdere trainingen geskipt?). Met andere woorden: nog 10 dagen tijd om de laatste trainingen af te ronden.”
Toen ik de dag voordien naar het weerbericht keek, zag ik dat het ’s morgens 8 graden ging zijn, met een maximum temperatuur van 14°C, inclusief regen. Op dat moment had ik spijt dat ik mij had ingeschreven, en om mijn zenuwen in te perken legde ik al mijn materiaal klaar, checkte ik mijn fiets, at een goed bord pasta en deed een poging om vroeg te gaan slapen.
Op de dag van de wedstrijd was het effectief 8°C, maar gelukkig slechts enkel kleine buien over ons hoofd gekregen. Het was verplicht om een mondmasker te dragen tot aan de start, en 10 seconden voor de start mochten we dit in een bakje gooien dat per persoon, met een meter afstand van elkaar voorzien was. We zwommen 3K in het prachtige helderblauwe Lac de Ste-Croix (bij de Gorges du Verdon), fietsten Le Lac de Ste-Croix rond (92K, 1400 hm) en liepen een prachtige trail run (20,3K, 250hm) in Les Salles-sur-Verdon.
Achteraf bekeken ging het zwemmen redelijk goed. Tijdens het fietsen heb ik énorm afgezien van de koude. De wind in de afdalingen was vreselijk en zelfs tijdens de klims raakte ik moeilijk opgewarmd. De trail run was veel pittiger dan ik had verwacht. Door modder, op losse stenen, door het bos en met half verzuurde benen door het fietsen vond ik het moeilijk om een constant tempo aan te houden. Ik heb alles gegeven wat ik nog in mij had en het geluk dat ik voelde toen ik de finish zag is niet te beschrijven. Zo voldaan, fier, blij en vooral heel moe heb ik mij zelden gevoeld.
‘Wat doe ik mezelf toch aan’, dacht ik. En ondertussen tel ik af naar de Ironman waar ik mij initieel voor had ingeschreven, Marbella, maar dan 2021
ANTWERP TRI GIRLS 