Noémie T.: ‘Na als kind atletiek te hebben gedaan, ben ik altijd recreatief blijven lopen. Vaak kreeg ik dan de vraag ‘Is dat niet saai, zo lopen zonder doel?’ wat voor mij het geval absoluut niet was. Lopen heb ik altijd graag gedaan : me-time, m’n hoofd leegmaken, ontspanning. Het bleef jarenlang wel altijd maar bij een aantal keer per week 10km, nooit minder, nooit verder.
Via het werk leerde ik een koppel kennen die al meerdere marathons en triathlons hebben meegedaan. Door de gemeenschappelijke interesse voor sport is dit uitgedraaid in een leuke vriendschap. Na een aantal keer samen te gaan lopen en terwijl te praten over alles wat een marathon inhoud, werd mijn zin aangewakkerd om toch ook eens die 42km te lopen.’
.
‘Niet veel later heb ik me ingeschreven voor de marathon des Alpes Maritime. Deze gaat van Nice naar Cannes. Zo ben ik beginnen trainen op de langere loopjes en interval, zonder coach, maar wel met tips en tricks van ervaren marathonlopers. Een camelbak, gellekes, isotonic en zouttabletjes allemaal belangrijk om goed te testen welke voor jou persoonlijk de beste zijn.
Die 12 weken trainen konden niet snel genoeg gaan, al zag ik het wel als iets eenmaligs. Uitlopen zou mooi zijn, sub 4uur nog beter.
Mijn ouders gingen mee om te supporteren, zij meer gestresseerd dan ik, vertrokken we op vrijdag met het vliegtuig naar Nice. Diezelfde dag BIB nummer en tshirt gaan ophalen in de ‘marathon village’. Dan begon het aftellen écht. Nog 2 keer slapen.
Zaterdag niets van inspanning gedaan enkel ‘s avonds een spaghetti’ke en vroeg mijn bed in.’
‘D-DAY! Geen oog dichtgedaan en om 04.00u ’s nachts opstaan om witte boterhammen met kaas en choco te eten en met de trein naar Nice te vertrekken. (We logeerden in Cannes) Het goot pijpenstelen, donder, bliksem, alles op en aan, echt stormweer. Maar het kon me niet schelen want de sfeer tussen de lopers was FANTASTISCH en ik had er superveel zin in. Na een halfuur te staan wachten tussen de start rekken werd er afgeroepen dat de marathon uitgesteld werd door het noodweer want de toegangswegen stonden volledig blank door teveel neerslag. Hoelang konden ze nog niet zeggen. Een klein uurtje later, kletsnat en volledig onderkoeld mochten we toch vertrekken, yes!’
‘Hoewel de eerste 30km een stukje sneller gingen dan de laatste 12, ben ik de befaamde ‘wall’ niet tegengekomen. Geen moment dacht ik aan opgeven. Je zit in een ‘flow’, met alle lopers rondom jou, supporters, animatie en dan is daar plots die finish al : 3h46, beter dan wat ik gedroomd had! Wat een bangelijk gevoel! Het overhandigen van die medaille, zo trots was ik nog nooit geweest. Moest het geen belachelijk zicht zijn, liep ik er de hele volgende week nog mee rond mijn nek! Direct na aankomst was mijn idee van het ‘eenmalige’ ook al snel vergeten. Normaal liep ik in april mijn tweede marathon maar het corona virus heeft er jammer genoeg anders over beslist.’
‘Aan alle mensen die twijfelen : DOEN! Niets op aarde kan het gevoel van over die finishlijn te komen evenaren! En met goede begeleiding kan iedereen het!’ @runwithmie
ANTWERP TRI GIRLS 