“Dit is een race die nog lang blijven naslepen is. Ik had superveel zin in Dubai en voelde mij nog nooit zo klaar. 30 minuten voor de officiële start had ik meer zenuwen dan de eerste keer. De 1,9km zwem ging vlot maar dan liep het ergens mis.”
De zwemstart was om 08.00u. Ik ben ongeveer een half uur later vertrokken maar ik weet de exacte tijd niet. Er was een fout met het trackingsysteem van meer dan de helft van de deelnemers. Deze waren allemaal tegelijk op het officiële start uur in gang gezet. Het zwemmen zelf ging vlot. Bij die boeien was het ‘vechten’ om te kunnen draaien maar de redders hielden alles goed in het oog. Iemand trok aan mijn voet en even dacht ik de timer kwijt te zijn. Eens uit het water had ik moeite met de rits van de wetsuit en had ik even paniek maar iemand hielp me direct en kon ik verder alles uit en aan doen.
The swimstart was at 08.00am. I started about an half hour later, I don’t know the exact time. There were some troubles with the tracking system, they all started timing at the official starting time. The swimming went well. It was a little busy at the buoys but the life guard kept everyone safe. Someone pulled my foot and for a moment I thought I lost my tracker. Once I got out of the water I struggled with the zipper of my wetsuit and I had a little panic attack because it was stuck. Someone helped me and so I could go on.
Het fietsonderdeel zag ik helemaal zitten en kon niet wachten om er aan te beginnen. Met mijn nieuwe SWS wielen en nog zo goed als nieuwe Quintana Roo PR six disc had ik er superveel zin in. Ik stak andere deelnemers voorbij volgens de regels tot er een groep van 20-30 mensen aankwam. Ik was op die moment net iemand aan het inhalen en probeerde die nog voor te zijn om zo aan de rechter kant te gaan voor die groep te laten passeren. De persoon die ik voorbij wou steken ging ook net iets sneller en op die moment zag ik langs links een fietser tegen mijn voorwiel rijden en dan weet ik niks meer.
I was excited for the biking part, I couldn’t wait to start! With my brand new SWS wheels and almost new Quintana Roo. I passed some athletes following the rules till a group of 20-30 riders came along. At that time I was cycling next to someone and I tried to go a little harder to pass him. At that moment a saw a person coming from my left riding into my front wheel and from then on I don’t remember a thing.
Poef, gedaan. Het volgende moment dat ik weet is dat er twee referees mij naar de overkant dragen om te wachten op de ambulance en op die moment besef ik dat het afgelopen is. ik wist niet meer zo goed wat er gebeurd was maar ik wist wel dat al die uren trainen en kosten voor de race voor niets geweest zijn. Ik heb geweend in een referee zijn armen tot de ambulance er was. Zo ben ik afgevoerd naar ziekenhuis 1 maar daar besloten ze dat het beter was om me naar een gespecialiseerder ziekenhuis te brengen. Daar heb ik talloze onderzoeken en scans gehad en was er niet volop bij. Het leek allemaal een slechte droom.
The next moment I remember are the two referees dragging me to the other side waiting for an ambulance. Then I realized it was over, I couldn’t remember what happened but I knew all the hours of training and costs for the race were for nothing. I cried my eyes out in the arms of the ref till the ambulance arrived. They brought me to the first hospital, asked me if it was ok to bring me to another (I just said “yes yes you do”). Got some scans and syringes. And it didn’t seemed real to me, like a bad dream.
Ik had niets bij me buiten mijn race nummer waar enkel mijn naam opstond. De verpleegsters vroegen of mijn ‘team’ wist waar ik was maar ik wist zelf amper iets dus zei maar ‘yes yes they know’. Na 3 uur in het ziekenhuis te liggen en tests te ondergaan kwamen Killian en Sara mijn kamer binnen en toen pas kon ik zien aan de hand van de selfie functie hoe mijn gezicht er aan toe was. Ik mocht naar huis maar moest wel 4 dagen in een donkere kamer liggen zonder iPhone, TV, laptop of licht. Ik had een zware hersenschudding. In die 4 dagen sliep ik 16u per dag en had totaal geen honger. Eens aangekomen in België ben ik direct naar spoed gegaan bij UZA en had terug enkele tests omdat ik pijn bleef hebben aan de rechterkant van mijn ribben. Het bleek een scheur van 4cm te zijn in mijn lever. Zo mocht ik ineens een nacht blijven en die nacht werd al snel 4 dagen bedrust in het ziekenhuis. Op 15/4/2020 mocht ik het ziekenhuis verlaten en had een controlescan op 10/03/2020. Toen kreeg ik te horen dat de scheur nog niet dicht was en ik zeker nog moest wachten om te sporten. Op 04/04/2020 ben ik terug rustig aan begonnen en tot hiertoe is alles vlot verlopen. Soms voel ik nog wel dat er ‘iets’ is, maar die pijn van de eerste weken is al goed nooit meer teruggekomen.
I just had my BIB number with my name on. The nurses kept asking if my team knew where I was so I said ‘yes yes they know’. But I had no idea. After 3 hours in the hospital Killian and Sara came in. I started crying (again) but I didn’t know why. I hadn’t saw my face so Killian gave me my phone to see the wounds. The nurses allowed me to go home and I had to lay down in a dark room with no TV, iPhone, laptop or light. I slept 16 hours a day and wasn’t hungry at all. Back in Belgium I went straight to the hospital for an extra check up because the pain in my ribs remained the same. It turned out a had a teared liver. So I had to stay 4 more days for observation (because it was leaking blood and gall). On 15/2/2020 I was allowed to go home but couldn’t do anything except rest. On 10/03/2020 I had another scan and it turned out the tear wasn’t closed yet, in fact it remained the same. On 04/04/2020 I started ‘running’ again and since then haven’t stopped training yet. Still have to go back for another scan but everything is still fine!
ANTWERP TRI GIRLS 